Sağımı solumu şaşırdım.Neresi sağdı,neresi soldu,beynim kaygılardan gerçek fonksiyonunu yitirdi.Hayır beynim çok çalışmaktan yorulmadı.Kaygılardan, stresten yoruldu.Belirsizliklerden bütün sinirlerim birbirine karıştı.
Bir üzüntü yaşasam birkaç gün belki üzülen ben, günlerdir bir tuhaf hallerdeyim.Aslında üzüntü de değil bu.Her fırsatta kötü düşünceleri kendinden uzaklaştırmaya çalışan ben bu sefer pozitif olamıyorum.Pozitif yerlerim de ağrıyor,hastalandı.Olmuyor yapamıyorum.Vücudum da olmadığının kanıtlarını taşıyor.Şu yaşıma geldim hiç böyle kızarıklıklar çıkarmamıştım.Kollarımda tuhaf kabarıklıklar,kızarıklıklar var ve kaşınıyor.
Negatiflikte değil benliğimi saran düşünceler.İçten içe bilinçaltımda bir şeyler var içimi kemiriyor belli ki.Böyle giderse içimden eser kalmayacak, aynı beynimin işlevini kaybetmesi gibi diğer organlarım da varlıklarını unutturucaklar.Kof bir şeye mi dönüşeceğim?Zaten içim boştu,bir hiçtim.Artık hakkını veririm iyice.Onun hakkını vereyim bari.
Oysaki ben hayatın hakkını verdiğimi düşünürdüm hep.Kendimle gurur duyardımAmanda ben ne harikayımm,ne şaheneyim gibi dolaşırdım ortalıklarda.Birden poffff yerle bir etti bir deprem.
Sağlık olsun dedim ilk günler,sağlığımız yerinde şükür.Ki hep şükreden biriyimdir.Ne acılar var dedim,bunlar şımarıklık.Anlamadan içime itmişim bazı şeyleri.Şimdi kollarımda kırmızı kabarcıklar sinyaller veriyor.İçime ötelediklerimle ben haykırmak istiyorum artık.Acaba işe yarar mı bir çığlık atsam.
Ya da alıp başımı gitsem uzaklara.Nereye gideceğimi bile bulamadım, ama olsun belki gitsem, kurtulur muyum?Ne kadar zaman gerekli geçmesi için bunların? İşte o kadar zaman kaybolayım ben.
Güçten eser kalmadı, yılmadım, pes etmedim ama. Pes etmek zorunda kalacağım galiba.
Yıkılan şeylerin yerine yenisini koymak zor.Benim artık yeni binalar inşa etmeye gücüm yok .Onu da yapamam ki ben.
Gitmek mi çözüm?
Kalmak mı?
Bırakmak mı herşeyi?
Emeklerim var mı ki benim?
Aslında emeğim bile yok....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder