Beklemekten vazgeçmek

Yine çok çok fazla düşündüğüm bir dönemdeyim.

Eski günleri düşünüp durduğum da bir dönemdeyim.

Biraz fazla duygularımı yoğun yaşıyorum son günlerde farkındayım.

Projeler düşünceler aşamasından çıkamadıkça sanki karnım ağrıyor da sorunum var gibiyim.

Haa oldu olacak derken aman da diyorum.

Duygularım gelgitler yaşıyor.Bir an iyiyken bir an hoooop diyorum.

Evet zor günler geçirdik.Etkisini de ben de böyle gösteriyor belki.

Ama ben eski formatıma dönmek de zorlanıyorum.

Yani umutlu,mutlu halime.

Belki de biraz küskünlük var içimde.

Bekleyip bekleyip bir şeylerinde olmamasından küsmek.

Kendime yükleniyorum.

Vazgeçiyorum.

Doğum günüm yaklaştıkça yeni bir yaşa doğru giderken muhasebelerim artıyor.

Ama kendimden en memnun olmadığım zaman dilimindeyim.

Bu kadar kendime kızdığım başka bir zaman dilimim yok.

İşte böyle yaptıkça hem ruhum hem yüreğim ağırlaşıyor.

Ağırlaşmadan her şey değişmeli aslında.

Rüyalarımda olacakmış gibi sanki herşeyin ipucu diye düşünüp rüyalara yatıyorum ama yok işte.

Öyle rüyalarım vardı ki bazen gerçek oldular,bazense öylesine güzel gerçek gibi rüyalar.Ama şimdi ne gerçek ne rüya,sadece öylesine rüya işte..

Ama şimdi hayat daha çok banyodaki musluk gibi.Kırmızıya doğru fazla sıcak,maviye doğru fazla soğuk.Ortasını bulmaya çalışırken istediğin ılıklıkta değil.Ya düşündüğünden soğuk ya da sıcak.

Belki de en iyisi birine alışmak değil mi bu yaşadığımız?