Un kurabiyesi yapma vakti

Bir kaç gün öğle vakitlerinde..
Demir bir türlü uyumuyor ama nasıl da uykusu var.
Artık benim saç tellerim havada uçuşmaya başladı.Kendi haline bırak Yıldız dedim.Bıraktım yok olmuyor uykusu var ya sürekli yanımda yöremde.
Saçlar fazla uçuşmadan kalk kalk dedim kendime.
Demiri mama sandalyesine oturttum.Meyvelerini verdim eline.
Aldım unu,pudra şekerini işte şimdi un kurabiyesi yapma vakti.
Demir meyveleri bitirdi eee ben daha yeni başladım malzemeleri yoğurmaya o zaman imdadımıza kuru dutlar yetişti.
Hamuru yoğurdukça enerjimi boşalttım.Demir meyveleri hem yedi hem oynadı.Zaten 10 dakikada yeterliydi enerjiyi boşaltmaya.
Fırına attım kurabiyeleri etrafı toplarken Demir de aldı eline bir tepsi benden su istedi.Üstünü ıslatmayacağı kadar az ama oynayabileceği kadar çok su verdim eline.O da suyla oynarken daha da rahatladı.
Haydi dedim mutfakta işimiz bitti.
O uyudu bir süre sonra ben de işime gücüme baktım.
EEE un kurabiyesi değil miydi bir zamanlar çocukken benim mutluluk kaynaklarımdan biri.Sevdiğim pastaneden annemin eve gelirken getirmesini dört gözle bekler gelince de hemen yumulurdum.Şimdi de işe yaramıştı imdadıma yetişmişti un kurabiyesi.
An geliyor işte saçlar havaya dikiliyor çünkü karşımda artık kişiliği oturmaya başlayan minik bir birey var.Kendini de anlatmak için zorlanıyor belki.Ya da ağlayarak bir şeylerin olmasını istediğinde sabırları zorluyor.Şöyle sinirlerim bir zıplıyor durrr diyorum.Sakin ol.Hemen ilgiyi başka yana çevir.Olmadı kendin için de ilgiyi başka yere çevir.İşte böyle kurabiyeler ortaya çıkıyor mesela.
Sonra oturup afiyetle yeniyor.