Uzun zaman olmuş mutluluk reçetesi yazmayalı

Eskiden özellikle cuma günleri mutluluk reçetelerimi verirdim.Yazdıkça,paylaştıkça daha mutlu olurdum.Neler yazmışım diye az önce baktım.Neler neler yazmışım.
Son okuduklarımı,okumadığım yeni kitaplarımı koyduğum köşemdeki kitabın gözüme çarpmasıyla evet dedim.Her şey beyinde başlar.

Beynime yeni kodlar yükler gibi aklımı başıma toplamalıyım dedim.Sözcükler yerini dilde bulursa hayatta da bulur.Yine eski günlere dönülür dedim.Çünkü ben kendime hiç ama hiç yakıştıramıyorum bu halleri.

Ve sadece bir kaç dakika bile düşününce neler neler buldum.

İlk önce kucağımda uyuyan kuzunun kokusu geldi.Dünyadaki en güzel kokusu artık benim için oğlumun kokusu.İçime çektim doya doya.Sonra herkes sevdiklerinin kokusunu çekmeli içine doya doya dedim.

Yorulsam da Demir uyurken bir kaç yer hariç evi temizliyebilmiştim.Bu harika bir şeydi,şimdi ter temiz bir evde oturmaktaydım.

Üstüne bir kaç sayfada olsa kitabımı okumuş,biraz soğumuş da olsa kahvemi içebilmiştim.

Ve yarın için çok sevdiğim bir arkadaşım telefon açıp geleceğini söylemişti.Daha da sevinmiştim.

Bu akşam belki de biraz kendime vakit ayırır,kısa bir mola verebilirdim.

Böylelikle seçenekler çoğaldıkça evet dedim,her şey beyinde başlar.Mutluluğu anmadıkça senden uzaklaşır.

Uzun zamandır unuttuklarımı hatırlamanın zamanı geldi de geçiyor bile.Bütün bunlara şükretmek,hayatı kucaklamak her zaman yaptığım şeylerdendi.Unutmuştum işte,belki de yapamamıştım kaç gündür ama gözüme gözüme bir şeyler çarpınca işte sana işaret dedim.Kitabın bana göz kırpması gibi.Her şey beyinde başlar demesi gibi.

Peki siz de yazın hafta sonuna girerken,neler var bugüne ait?Mutluluk reçetesinin altına ekleyelim.