Demir 8 aylık oldu

Emeklemek de ne keyifliymiş ama:)Geziyorum,evi keşfediyorum,yeni yerler görüyorum.İlk zamanlar hangi odadaysam çıkmaya cesaret edemiyordum.Şimdi geziniyorum evin içinde.En çok tv modülü ilgimi çekiyor.Off ne ilginç şeyler var üzerinde.Hele fotoğraf çerçeveleri!Annemin kitaplığı ve dergiliği de nasıl renkli,nasıl ilginç şeylerle dolu.Ama emeklemek yetmez bana.Ben tutunup kalkmak istiyorum her yere.Yatağımda hep kenara tutunuyorum.Koltuklara tutunuyorum.Masalara tutunmak istiyorum.
Aylardır diş diş diyorlar hala ne gelen var ne giden:)
Oyuncaklardan çok çevremdeki yerler cazip geliyor bana.Tutunup tutunup tırmanmaya çalışıyorum.
Sebzeleri sevmiyorum,meyveleri seviyorum:)Hele muz en sevdiğim meyve.
Babamı görünce dünya duruyor sanki benim için.Hemen onun kucağına gitmek istiyorum.
Çok hareketliymişim annem öyle diyor,evet durmayı sevmiyorum.Hep keşfetmek,anlamak istiyorum dünyayı.
                                                                                                                                                  Demir
8 ay önce seni kucağıma verdiler,o mini mini halin aklıma gelmiyor bile.Sanki hep böyleydin.Gülüşüyoruz,oyunlar oynuyoruz,konuşuyoruz hatta.
Hayatın tüm kodları sen de gizli sanki.Sen büyüdükçe çözülüyor sanki kodlar.Hayatı daha çok seviyorum seninle.
Bazen gözüm korkuyor inan,büyüdükçe değişecek bir çok şey.İyi bir anne olabilecek miyim diye.
Sen nasıl açıyorsan algılarını her gün hayatı tanırken ben de açmaya çalışıyorum.Nelerin geçtiğini aklından bilmek isterdim.Sen de merak uyandıran şeyleri ben de merak ediyorum.
Aslında bir bebek gibi yaşamak gerek diye düşündüm geçen gün.İlgini verdiğin bir şeye zamanını da veriyorsun.Bizler ise bir acele bir telaş içindeyken,bir çok şeyi anlayamıyoruz bile.
Sevmelere doyamıyorum,öyle bir içim coşuyor ki,şükürler olsun,bunları yaşıyorum.
Şükürler olsun sen varsın...