Bir anlık...

Böyle bir gündü yıllar önce,güneşliydi belki yine.Bir pazar günüydü.Annem ne kadar beni camdan alsa da komşu ile konuşmasını fırsat bilip camdan dışarı bakmıştım.Evimizin karşısındaki,müstakil evin,bahçesine bakmıştım.Belki de bakmamıştım,anlatılanlardan hep baktığımı düşündüm bilmiyorum.
Ama bu pazar baktım camı açtım gördüm.Öncesinde tüm sesleri duydum.Ondan öncesinde saçma sapan sebeplerle evde huzursuzluk çıkardım.Saçmalamaya başladım,umutsuzluktan söz ettim ki içimden düşünsem umutsuz cümleleri kolayca dışıma taşımam.Bana ne oldu anlamadım gerçekten.Evdekiler de anlamadı.
İç sesimin işe yaramaz olduğunu düşünürdüm son yıllarda.Öyle değilmiş.İçimdeki ses sabahleyin sürekli evden çıkın diyordu.Evden çıkın.Öyle ki hazırdık da kısmen,çıkabilirdik.Ama önce sesleri duyduk.Ardından gördük.Beynimde tüm görüntüler.Evden kaçmamın günlerce bir anlamı yok.Çünkü dönüp dolaşıp her akşam yine evdeyiz.Evden gitmem gerek gibi sanki.
Zaten ocak çok zorlu başladı benim için.Hiçbir yeni yılım böyle başlamadı.Ocak bitsin istiyorum.
Gördüklerimi unutmak istiyorum.
Sonra dediler ki,psikolojik sorunları vardı.Evet öyle denildi,yıllar önce çocukken evimizin karşısındaki komşumuz için dedikleri gibi.
Cana kıymak bir anlık,akıl bir anlık,umutsuzluk bir anlık.
Bir anda kaybedebiliriz sevdiklerimizi fiziken ya da ruhen.
Bir anlık hayatımızın tepe taklak olması.
Bir anlık..
Ben gördüm,bu gözler,bu beyin unutmaya çalışıyor tüm olanları.
Ama zor işte,hayat devam ediyor etmesine de..
İşte bir anlık şeyler böyle zorluyor beni de..