Demir 34 aylık oldu

Her ay değil her gün geleyim buralara diyorum ama olmuyor.Hele bu yaz çok farklı geçti benim için;ders çalışarak geçirdim.İnşallah haftaya geçmiş olacak bu stresim.Belli bir yaştan sonra hele de evde bir ufaklık varsa ders çalışmak öyle zormuş ki.Neyse öyle böyle elimden geleni yaptım.
Sen de isyan ettin zaman zaman çok ders çalıştığımı görmesen de anne yine mi ders çalışıyorsun dedin.Genelde seni uyuttuktan sonra çalıştım.Artık son günler diye yanında da çalışıyorum.Bu satırları yazarken de bana gelmiş tabakla şirinlerini uzatıyorsun.Sözde yemek yapmışsın da yemek ister misiniz diye soruyorsun.30 saniyede bir gelip yemek servis ediyorsun şu an.Bir de yeterli mi diye soruyorsun.
3 yaşına az kaldı.Büyüdüğüne anamıyorum.Hala bebeğimsin diye sevince çok hoşuna gidiyor,Ama bir  süre sonra anne yeter öpme diyeceğin günlerde gelecektir.Sarı kuşumsun sen.Öyle hoşuna gidiyor ki sana güzel şeyler söylemem.Dip dibeyiz seninle.Bazen koltukta otururken resmen kafamın üstünde oluyorsun.Ayrı kalınca da anneannelere bıraktığımda da görüşürüz anne demeyi de biiliyorsun artık.Bu da büyüdüğünün bir kanıtı.
Bu hafta sonu ilk defa 2 gün ayrı kalacağız.Bakalım nasıl olacak.Sınav için Ankaraya gideceğim ve sen anneannenlerle kalacaksın.Üstelik babanda toplantısı olduğu için burada olmayacak cumartesi.Bu da bir ilk olacak bizim için.
Sana kızdıktan sonra genelde bir konuşma yapıyoruz,kendimi sakinleştirip seni kucağıma alıp,seni üzmek istemediğimi anlatıyorum.Ve konuşmaya devam ediyoruz.Az önce bir resim çerçevesini açmışsın ve bana baktın.Anne kızdın mı seni üzmek istemiyorum ve kırmak istemiyorum diyerek sarılmak istedin.
Tabi her zaman böyle değil.Bazen söz dinlememeyi geçtim duymuyorsun bile dediklerimi.Sabır diyorum kendime.
Bir de gerçekten annelerin ruh hali çok önemli.Ben stresliysem bebekken olduğu gibi şimdi de öyle.Ben iyiysem sen de öyleysin.İlk önce kendi ruh halimi düzeltiyorum.Sonra gerisi geliyor.Anneler bu yüzden hep iyi olmak zorundaymış insan anlıyor.